Περί έρωτος

«Έρως ανίκατε μάχαν.» ( Σοφοκλής)

«Το να συμπαθεί κανένας τις αρετές ενός ανθρώπου είναι πολύ φυσικό και δεν σημαίνει κατά βάθος τίποτε' εκείνο που είναι σοβαρό είναι ν' αρχίσει να συμπαθεί τα ελαττώματά του' σ' αυτό το επικίνδυνο σημείο μπορεί ν' αρχίσει, ακριβώς, ο έρως» (Λαπαθιώτης.)

Ο Έρως δεν είναι στην ολότητά του κάτι ευγενικό και άξιο εγκωμίων, αλλά μόνον εκείνος που παρακινεί σε ευγενικά ερωτικά αισθήματα. (Πλάτων, Περί έρωτος)

Ο έρωτας έχει κάτι το τόσο χαρακτηριστικό, που δεν μπορούμε να το κρύψουμε όταν υπάρχει ούτε να τον προσποιηθούμε όταν δεν υπάρχει.
Μαρκησία de Sable

Τίποτα δεν αξίζει στον κόσμο

που να μας κάνει

να λοξοδρομήσουμε

από εκείνον που αγαπάμε. (Καμύ)

«Γιατί κοιτάς τους άλλους; Στα χαμένα
παν οι ματιές, ο κόσμος δεν πονεί.
Κοίταζε μένα, γέλα όλο σε μένα,
κι έτσι κοιτώντας στέλνεις κάπου μιαν ηδονή...» (Λαπαθιώτης)

Καλες Γιορτες!

Καλα Χριστουγεννα, Καλη Χρονια και Χρονια Πολλα και Καλα σε ολους!!!

Υγεια και Αγαπη!

Things get broken

Precious and fragile things need special handling

Future memories

Remember all these things will come tomorrow

Future memories are killing me, remembering tomorrow

//Κάτι σαν αμνήσεις του μέλλοντος...// Ελύτης

Αυτό....

Do you love me

All the way there and back again

Ας πιουμε αλλα δυο

A m'arcòrd mia malinconia (Θυμαμαι τη μελαγχολια μου)

Εξαργύρωση

Κομμάτια νύχτας και μνήμης
βολίδες παιδικής σφεντόνας
προσγειώνονται στο παρόν
σαν ρήτρες του εφήμερου.

Αναπαλαιωμένος τρόμος
η διπλανή αγωνία
Αποδοχή. Μια βεβαιότητα
που δεν αναβάλλεις.

Ανέλπιστη ευκαιρία.
Εμπρός τάφρος βαθιά
και πίσω οι φίλοι.
Υποψία αντιπαροχής.

Κυρτώνει ο εαυτός σου
--γεφύρι να διαβείς--
αναίτια ισχυρίζεσαι
μια ξαφνική υψοφοβία.

Σάμπως αγάπη έλεγαν
το άνθος που ξερίζωσες.
Αποδημητικές χαρές
οι ερωδιοί που τρόμαξες.

Στης ψυχής σου την αμμουδιά
θα καταπλεύσει η Πάραλος.
Οι ενοχές υγραίνουν
τα βλέφαρα της επίγνωσης.

Γιάννης Τσολακίδης

Cold place, Cold weather

Μέσα σε μια νύχτα τελειωσε το καλοκαίρι. Μέσα σε λίγες ώρες.
Το χρυσο φως εσβησε για να μην ξαναναψει για καιρο.
Κάτι που το αποστρεφεσαι, αλλα ξερεις οτι θα ρθει και το δεχεσαι ανεπαισθητα.
Κατι που το αποζητας με αγωνια κι οταν ερχεται, το φοβασαι και κρυβεσαι.

Cold place, Cold weather

Fade into you
Strange you never knew...

Ας μην ξημερωνε ποτε...

Ας μη ξημέρωνε ποτέ
Ας μη φύγει αυτό το βράδυ, πού 'μαστε μαζί
Γιατί μέσα στο σκοτάδι Ω...
η αγάπη ζει

Πόσα δεν έχω να σου πω
Να σε κάνω να με νιώσεις
μεσ΄τη σιγαλιά
να σου δώσω να μου δώσεις
χάδια και φιλιά

Ας μη ξημέρωνε ποτέ
Και οι δυο θα πικραθούμε
θά 'ρθει το πρωί
τέτοιο βράδυ δε θα βρούμε
σ΄όλη τη ζωή

Sole mio.....

"Αφησε με να σε αγγιξω... Μοναχα αυτα που νιωθουμε, ιερα, αξιζουν το αγγιγμα μας"

Θά ῾ρθει μιὰ μέρα-Μανώλης Αναγνωστάκης

Θά ῾ρθει μιὰ μέρα ποὺ δὲ θά ῾χουμε πιὰ τί νὰ ποῦμε
Θὰ καθόμαστε ἀπέναντι καὶ θὰ κοιταζόμαστε στὰ μάτια
Ἡ σιωπή μου θὰ λέει: Πόσο εἶσαι ὄμορφη, μὰ δὲ
βρίσκω ἄλλο τρόπο νὰ στὸ πῶ
Θὰ ταξιδέψουμε κάπου, ἔτσι ἀπὸ ἀνία ἢ γιὰ νὰ
ποῦμε πὼς κι ἐμεῖς ταξιδέψαμε.
Ὁ κόσμος ψάχνει σ᾿ ὅλη του τὴ ζωὴ νὰ βρεῖ τουλάχιστο
τὸν ἔρωτα, μὰ δὲν βρίσκει τίποτα.
Σκέφτομαι συχνὰ πὼς ἡ ζωή μας εἶναι τόσο μικρὴ
ποὺ δὲν ἀξίζει κἂν νὰ τὴν ἀρχίσει κανείς.
Ἀπ᾿ τὴν Ἀθήνα θὰ πάω στὸ Μοντεβίδεο ἴσως καὶ
στὴ Σαγκάη, εἶναι κάτι κι αὐτὸ δὲ μπορεῖς
νὰ τὸ ἀμφισβητήσεις.
Καπνίσαμε -θυμήσου- ἀτέλειωτα τσιγάρα
συζητώντας ἕνα βράδυ
-ξεχνῶ πάνω σὲ τί- κι εἶναι κρῖμα γιατὶ ἦταν τόσο
μα τόσο ἐνδιαφέρον.
Μιὰ μέρα, ἂς ἤτανε, νὰ φύγω μακριά σου ἀλλὰ κι
ἐκεῖ θά ῾ρθεις καὶ θὰ μὲ ζητήσεις
Δὲ μπορεῖ, Θέ μου, νὰ φύγει κανεὶς μοναχός του.

Μμμμμ!

Ε ΝΑΙ λοιπόν! Ονειρευόμαστε καλοκαίρια!

Photo by sylvesterSD on deviantart

Τι κι αν όλα σου πάνε στραβά
Τι κι αν το μονο που βλεπεις γυρω σου και μεσα σου ειναι ΣΚΑΤΑ.
Τι κι αν το λαπτοπ σου εγινε διαλυμένα μυαλα
Τι κι αν το νοημα αυτων που γραφω ειναι του πεταματα

DONT WORRY, BE HAPPY

Διότι, όπως έλεγα και στο ραδιόφωνο, ονειρευόμαστε καλοκαίρια. Και για να διευκρινίσω, ονειρευόμαστε καλύτερα καλοκαίρια από τα προηγούμενα. Καλοκαίρια ξεγνοιασιάς, καλοκαίρια αληθινά, καλοκαίρια με πολύ θάλασσα, κρασί και τ'αγόρι μου -με κούρασε η καλογερική-, καλοκαίρια με πολλά ηλιοβασιλέματα και αγκαλιές-κουράστηκα να πλουτίζω τη vodafone στέλνοντας mms- καλοκαίρια ερωτικά και για φέτος μια εξαίρεση: καλοκαίρια με πολύ πολύ διάβασμα. Ε γιατι νομίζετε οτι παίρνω δίπλωμα οδήγησης? Για να πηγαίνω στη βιβλιοθήκη φυσικά! (προσέξτε μην πέσετε από την καρέκλα, δεν είπα και το ανέκδοτο του αιώνα :PP )

Προσδοκούμε λοιπόν σε ένα καλοκαίρι που θα είναι ανάσα ζωής από όλες τις απόψεις. Τέρμα μιζέρια, τέρμα θλιψη, τερμα αδρανεια, τερμα τα ηλιθια πρεπει, τερμα ολη η μαλακια που μπορει να δερνει εναν ανθρωπο,τερμα η αβασταχτη ελαφροτητα του ειναι, τερμα η καλοσυνη μεχρι ηλιθιοτητας, τερμα οι αναμονες, τερμα η υπομονη για το καλυτερο αυριο που ποτε δεν ερχεται, τερμα οι ανθρωποι που το υποσχονται, τερμα εμεις που τους πιστευουμε,
τερμα, τερμα, τερμα!

Πάμε γι άλλες πολιτείες... Μην ξεχνατε μονο πως αυτες οι πολιτειες μπορει να ειναι και διπλα μας... Το θεμα ειναι: μπορουμε να τις δουμε και να τις απολαυσουμε????

Ονειρευομαστε καλοκαιρια....

Bye for now

Αύριο είναι η κηδεία των θυμάτων από τον πρόσφατο σεισμό στην Ιταλία. Εθνική Αργία εκεί. Και Μεγάλη Παρασκευή. Θρήνος. Μόνο που δε θα τελειώσει έτσι εύκολα στην Ανάσταση του Σαββάτου. Δε θα υπάρξει Ανάσταση το Σάββατο. Φυσική καταστροφή. Κρίμα. Λυπάμαι που λέω ακόμα και αυτό.

Άλλη μια Μεγάλη Εβδομάδα πλησιάζει. Μετά το Πάσχα, γιορτή της Ανάστασης. Του Αγίου Πνεύματος μετά, η επιστροφή των ανεστημένων. Μετά 15Αύγουστος. Άλλος ένας θρήνος. Γιορτή του Σταυρού, Χριστούγεννα. Όχι, δεν αραδειάζω τις αργίες του έτους. Προσπαθώ να βρω ένα νόημα.

Αλήθειες-ψέματα. Θεωρία-πράξη. Αγάπη-Μίσος.

Τελικά πόση απόσταση υπάρχει σε όλα αυτα; 

Φέτος εύχομαι αληθινές πράξεις αγάπης. Και υγεία πάνω από όλα.

Εννοείται ότι έχει αφιέρωση. Σε όλους, όπως σχεδόν πάντα.

Bye for now

Your ghost

Άλλη μια μέρα πέρασε... Μόλις έδυσε ο ήλιος. Μιας και, ό,τι κι αν γίνει, ο ήλιος θα ανατέλλει το πρωί και θα δύει το βράδυ. Πόσες υποσχέσεις δώσαμε στην ανατολή και πόσες φορές γυρίσαμε ξανα στα ίδια. Και ήρθε η δύση. (Τώρα κάποιος θα πει και μετά νύχτωσε, ενα σοβαρό ποστ δεν μπορώ να κάνω)

Πέρασε τόσος καιρός που δεν έγραψα σε αυτό το μπλογκ. Πέρασε τόσος καιρός που είπα ότι από εδώ και πέρα τίποτα δε θα είναι το ίδιο. Και τώρα μόλις που έδυσε ο ήλιος, κατάλαβα ότι γύρισα ξανά στα ίδια. Και ίσως τελικά να μην έφυγα ποτέ από εδώ. Αφιερωμένο.

ΜΗ ΜΟΥ ΜΙΛΑΣ ΓΙΑ ΤΗ ΒΡΟΧΗ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΩΝ ΑΣΤΕΡΙΩΝ ΤΗ ΣΚΟΝΗ

ΕΙΝΑΙ ΣΚΛΗΡΗ Η ΕΠΟΧΗ ΡΟΜΑΝΤΙΣΜΟΥΣ ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΣΗΚΩΝΕΙ

ΦΕΥΓΩ ΓΙΑΤΙ ΕΧΩ ΨΥΧΗ ΚΑΙ Η ΑΓΑΠΗ ΣΟΥ ΜΕ ΤΑΠΕΙΝΩΝΕΙ

ΣΟΥ ΧΑ ΠΕΙ ΠΩΣ ΠΕΦΤΕΙΣ ΕΞΩ

ΑΜΑ ΝΟΜΙΖΕΙΣ ΠΩΣ ΘΑ ΑΝΤΕΞΩ

ΣΤΟ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟ ΝΑ ΜΕΝΩ

ΠΟΤΕ ΘΑ ΡΘΕΙΣ ΝΑ ΠΕΡΙΜΕΝΩ

ΜΗ ΜΟΥ ΜΙΛΑΣ ΓΙΑ ΜΟΝΑΞΙΑ ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΞΕΡΕΙΣ

ΟΛΑ ΣΟΥ ΗΡΘΑΝ ΔΕΞΙΑ ΚΙ ΑΣ ΚΑΝΕΙΣ ΟΤΙ ΥΠΟΦΕΡΕΙΣ

ΦΕΥΓΩ ΓΙΑΤΙ ΕΧΩ ΚΑΡΔΙΑ ΚΑΙ ΠΙΣΩ ΠΙΑ ΔΕ ΘΑ ΜΕ ΦΕΡΕΙΣ

ΣΟΥ ΧΑ ΠΕΙ ΠΩΣ ΠΕΦΤΕΙΣ ΕΞΩ ΑΜΑ ΝΟΜΙΖΕΙΣ ΠΩΣ ΘΑ ΑΝΤΕΞΩ

ΣΤΟ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟ ΝΑ ΜΕΝΩ ΠΟΤΕ ΘΑ ΡΘΕΙΣ ΝΑ ΠΕΡΙΜΕΝΩ

Ανησυχη μερα, ταραγμενη νυχτα

Ανήσυχες μέρες, ταραγμένη νύχτα
βεγγαλικά στην παραλία κι αδιέξοδα
ζεστός καιρός τέλος του Μάη
κι ένα αεράκι να φυσάει...
Αστεία η λύπη να περνάει
κι όμως να σε νικάει...

Κόκκινα χείλη της φωτιάς
θυμάσαι εκείνη π' αγαπάς
το πρόσωπό της σαν νερό
μεσ' στο μυαλό σου το θολό.

Έχει αέρα απόψε, έχει αέρα
κι ακούω μια φωνή σαν τη δική σου
ανασαίνει η πόλη τη μορφή σου
γυρνάει μεσ' στο μυαλό μου η θύμησή σου.

Πού ' ναι τα μάτια σου να δουν
αυτό το δειλινό
πού 'ναι τα χέρια σου
ν' αγγίξουνε τον ουρανό...

Hunting shadows in the dark

//τοπος
//χρονος
//αγαπη
//ερωτας
//ονειρα

τα συνδεω ολα αυτα στο μυαλο μου, μα τιποτα, τιποτα δεν μπορει να τα κανει ενα
τοσα κοινα ονειρα, ο ιδιος δρομος για την ευτυχια, τη χαρα, την ηδονη
και ερχεται η κατολισθηση //δεν προλαβα να σε φτασω, εκλεισε ο δρομος μου
εμποδια // πρεπει να αλλαξω δρομο -δε θελω
επιλογες, τα εμποδια ματωνουν// μα δεν μπορω να μεινω εδω
τα παραμυθια που ακουγαμε παιδια, ειμαστε ακομα παιδια //θα ρθει ενα μεγαλο πουλι να μας παρει και θα μαστε παλι μαζι, θα περπαταμε μαζι στον ιδιο δρομο
παραμυθια //ενα παραμυθι δε ζησαμε;
η αυταπατη // που ειναι η καλη νεραιδα που θα αλλαξει ολα οσα μας κρατανε μακρια;
η ζωη //μα, ειναι αδικο...αδικο γαμω την τρελα μου... αδικο...

Έλα μαζί μου, κάπου να πάμε χέρι με χέρι.
Σ' ένα άσπρο σύννεφο, σ' ένα παράδεισο,
σε κάποιο αστέρι.

Πάνω από σύννεφα, πάνω από θάλασσες
κι από στεριές.
Στους γαλαξίες και στις απέραντες τις ξαστεριές.

Έλα μαζί μου μια νύχτα μόνο, βήμα με βήμα.
Σαν γλάροι ξένοιαστοι να ταξιδεύουμε
πάνω απ' το κύμα.

Εμείς κι η αγάπη μας για άλλο όνειρο,
γι άλλη φωλιά.
Τον έρωτά μας Θεό να κάνουμε και βασιλιά.



Έλα μαζι μου

Αντε, Καλο Πασχα!

Καλα να περασετε
Οδηγειτε με προσοχη και νηφαλιοι
Και μη μου πειτε οτι δεν εχετε λεφτα για ταξι, γιατι τον τελευταιο χρονο εχετε αλλαξει 3 καρτες γραφικων
Ευχομαι η ανασταση φετος να φωτισει τα μυαλα μας μπας και δουμε καμια ασπρη μερα
Καλο πιωμα βρε!

Και μην ξεχνατε, σας αγαπω!
Οχι, αλλο ηθελα να πω
Και μην ξεχνατε, STOP LIVING ON VIDEO ΡΕ,
αφηστε το πισι και πιαστε το vc της ζωης, αντε, μπηκε η ανοιξη

ΥΓ Ηταν μια κοινωνικη προσφορα της Μοιραιας ΕΠΕ

Αποχαιρετισμοι

Goodbye by UltraViolett on deviantart.com






Λενε οτι οι περισσοτεροι ανθρωποι μισουν τους αποχαιρετισμους. Δεν τους αντεχουν, ειτε ειναι προσωρινοι ειτε οριστικοι. Αλλωστε μπορει κανεις να το γνωριζει αυτο?
Δυσκολοι οι αποχαιρετισμοι, ειτε προκειται για ανθρωπους ειτε για συναισθηματα ειτε για ιδεες. Ποτε δεν ξερεις ομως αν ειναι οριστικος.
Αλλωστε, πως μπορει κατι που αγγιξες να ειναι το ιδιο ποτε? Πως μπορεις να εισαι ο ιδιος? Ακομα κι αν προσπαθησεις να σβησεις καθε ιχνος, δε θα τα καταφερεις. Ισως με το περασμα του καιρου, να μαλακωσουν τα σημαδια, ισως κι εσυ να ξεχνιεσαι και να μην τα προσεχεις πια. Θα ειναι ομως εκει, δε θα εξαλειφθουν ποτε. Θα σε καθοριζουν μεχρι να αποφασισεις να μην τα καθοριζεις πια. Θα σε καθοριζουν ακομα και οταν νομιζεις οτι επαψαν να υπαρχουν, οτι χαθηκαν μαζι με αυτο που αφησες πισω σου. Τιποτα δε χανεται.

Χρωμα δεν αλλαζουνε τα ματια' μονο τροπο να κοιτανε.

Τό λουλούδι αυτό τής καταιγίδας //καί μ’ακούς
Τής αγάπης//
Μιά γιά πάντα τό κόψαμε
Καί δέν γίνεται ν’ανθίσει αλλιώς,μ’ακούς
Σ’άλλη γή,σ’άλλο αστέρι,μ’ακούς
Δέν υπάρχει τό χώμα δέν υπάρχει ο αέρας
Πού αγγίξαμε,ο ίδιος,μ’ακούς

**Μου λειπεις ηδη

Μύρισε Άνοιξη!

Ξεκινάμε ακόμα ένα ακόμα ποστ λοιπόν για να εκφράσουμε τις τασεις φυγής μας.
Αν είχατε ακούσει ποτέ εκπομπή μου στο ραδιόφωνο, σιγουρα θα ανήκετε σε αυτούς που με κορόιδευαν λέγοντας: "Ονειρευόμαστε καλοκαίρια..."
Ε ναι λοιπόν! Τόσο κακό είναι? Όπως έγραψα και σε παλαιότερα ποστ, ό,τι έχει να κάνει με τη φύση, με τη θάλασσα αλλά και με τις συνθήκες που σε βοηθούν να τα χαρείς(άνοιξη,καλοκαίρι), για μένα είναι η ίδια η ελευθερία.
Η ελευθερία μέσα από την ηρεμία, μέσα από τα χρώματα, μέσα από τη ζωντάνια.
Ο αγέρας που καθαρίζει κάθε μίασμα από το κορμί μας, τα χρώματα που ζωγραφίζουν τα μάτια μας και πάλι από την αρχή και τα φύλλα, το χορτάρι, οι κορμοί, τα λουλούδια, ακόμα και το χώμα, αναπνέουν μαζί μας, αναμοχλεύουν την ενέργειά τους με τη δική μας.

Θα 'θελα να φύγω. Πέρα από τα όρια τούτης της πόλης. Να ζωντανέψει το κορμί μου, που αυτοί οι νεκροί τοίχοι το κρατάνε στη φορμόλη. Να χαθεί το γκρίζο από τα μάτια μου. Να φτάσει το οξυγόνο και στο τελευταίο αγγείο μου.

Θέλω να μιλήσω για σένα, θέλω τόσα να σου πω, μα όπως λέει και η Χαρούλα: "τι να πω σε μια πολη με καπνους και τσιμεντα, τα κομπιουτερ δε λενε για αγαπη κουβεντα"

Ταξιδεψε με... Ταξιδεψε με γαμωτη μου. Φιλα με διπλα, αφου ξερεις οτι σου τα χω φυλαγμενα.

Αυτό που ξέρω είναι ότι αυτό που θέλεις να κάνεις τώρα, κάνε το τώρα ή έστω στο πιο άμεσο τώρα που μπορείς να βρεις. Μην το αφήνεις για μετά. Μετά θα είναι αργά. Κι όχι για κάποιον άλλον, αλλά για σένα.

Γι' αυτό λοιπόν σήμερα πήρα αυτές τις φρέζες(η φωτο επάνω). Μυρίζουν υπέροχα. Αν θέλετε να το διαπιστώσετε από κοντα, σας περιμένω για καφεδάκι το σκ να κεράσω και κορμο από τα χεράκια μου. Αν πάλι δεν μπορείτε(δικαιολογιες του κώλου, όποιος θέλει, μπορει) κάντε μια βόλτα μέχρι τη γωνία, έχει ανθοπωλείο.
Έτσι, γιατί, για να οργανωθείς, χρειάζεται έμπνευση.

ΥΓ.

Κρύο... Πολυ κρύο... -10, -15, -οσο...

«Όσο οι στέγες απομακρύνονται τόσο οι άνθρωποι ενώνονται (γειτονιές) και όσο οι στέγες ενώνονται τόσο οι άνθρωποι απομακρύνονται» Α. Σαμαράκης


Διαθεση εσωστρεφης. Κρυοι οι δρομοι, κρυα τα μπαρακια.
Κρυα τα αρβυλα που παρηγγειλα στη μαμα μου στο πρωτο ετος' τοτε με τα πολλα χιονια, με τους παγους που δεν ελεγαν να λιωσουν απο τους δρομους.







Διαθεση για τσάι και συμπαθεια. Ακουγοντας τη Sophia Loren να τραγουδα "Zoo be zoo be zoo means that i love you" προσπαθω να αλαφρυνω την ατμοσφαιρα, να γεμισει το κενο, επειδη απλα σ'ερωτευτηκα.

















Διαθεση για βοτκα και αποστροφη απο τον εξω κοσμο. Μια πλειλιστ που παντα θα εχει μεσα το "Τεταρτη βραδυ" και σαν ενα μαγικο χερι παταει πανω του το διπλο κλικ την ωρα που ξυπναω για λιγο απο τις σκεψεις και μετα βυθιζομαι ξανα στο βραδυ της τεταρτης.


















Διαβαζω' τι? Ουτε κι εγω ξερω. Προσπαθω να πιαστω απο λεξεις, απο αυτες που πεφτει το μεγαλυτερο βαρος. "Επισκευαστης αναμνησεων", "Αληθεια", "Αγαπη, γιατι επρεπε καποτε να ερθει" ............

Λεξεις, προτασεις' ποιο το νοημα. Ποιο το νοημα απο τις ανακατεμενες γοπες με τις σταχτες. Ποιο το νοημα απο το κουκουτσι τις βοτκας που παραβιασε το στομα μου και χυθηκε στο λαιμο μου. Ποιο το γαμημενο το νοημα του κρυου αερα που πλανιεται στο δωματιο με τους 24 βαθμους. Ποιο το νοημα που δεν μπορω να σε παρω τετοια ωρα να σου πω ποσο μου λειπεις. Ποιο το νοημα να σ'επαιρνα. Ποιο το νοημα. Ποιο.

Το Υστερογραφο. Αυτο που παντα υπαρχει στα γραμματα μας, αγαπη μου, κι ας ξεχασουμε να βαλουμε μπροστα το ΥΓ. Αυτο που σε καθε μας κινηση ειναι η σκια της. Αυτη η πατημασια πανω στο χιονι, που δε θα ζησει μεχρι το αλλο πρωι. Αυτο το ιχνος που ποτε δε θα αφησουμε πανω στον παγο. Αυτη η αγνωστη παρουσια στην παρουσια μου οταν κλεινω τα ματια. Ολα αυτα που αποφευγω να σκεφτομαι σε καθε απολογισμο. Ολα αυτα που μου λεει η σιωπη σου οταν καθομαστε στα σκοταδια κι απολαμβανουμε τη μουσικη μας, τη δικια μας μουσικη, αυτη που μας ενωσε. Ο φοβος μας οτι θα χαθουμε, οτι δε θα ξαναιδωθουμε, κι ας μην εχουμε πεθανει. Η τελευταια κουβεντα που δε θα ακουσει κανεις μας.



Δε θέλω να γνωρίζω πάρα πολύ τους ανθρώπους.
Όλα προς τι;
Ζήσαμε παιδικά χρόνια, νιότη -διαφορετικά.
Δεν ήταν δειλός γιατί είχε συναίσθηση της δειλίας του.
Η φοβερή εξυπνάδα του χωρίς ίχνος ευαισθησίας.
Τα φτωχόπαιδα που έγιναν αφεντικα.
Έρωτας: όσο υπάρχουν το άγνωστο και οι αυταπάτες.
Ήξερε πως δεν είχε πεθάνει αλλά δεν επρόκειτο
ποτέ να την ξαναδεί.
Πλήθος περιφερόταν χρόνια μέσα στο σπίτι του
αλλά κανείς ποτέ δεν μπήκε στο μικρό καμαράκι
κάτω από τη σκάλα.
Τη ζωή που στερήθηκαν.
Στην εβραίικη γειτονιά τα παιδιά δεν τον παίζανε
γιατι δεν ήταν εβραίος.
Την αγάπησε γιατί έπρεπε κάποτε να αγαπήσει.
Τέλος βγήκε παράνομος στα εύθυμα χρόνια της
Ειρήνης.
Δεν ήξερε κανείς τους ποιος ήταν ο Γιάννης ο
Σαλάς.
Ήθελε να ήταν ζωγράφος για να ζωγραφίζει μόνο
τα χέρια της.
Τα ταξίδια που δεν έκανε.
Είχε ζήσει δυο ολόιδιες σκηνές πριν απο την <<Καζαμπλάνκα>>.
Όταν τα βράδια της Κυριακής μετά το ματς
γέμιζαν οι ταβέρνες γύρω από το γήπεδο και συ
έτρεχες στο σπίτι να διαβάσεις.
Το σλόγκαν της λαϊκής σοφίας.
Όλοι κάποτε νέοι.
Παλιούς σου φίλους που τους βλέπεις με συγκίνηση -παλιούς σου έρωτες με αποστροφή.
Ερημιά γύρω σου σιγά σιγά.
Τα παλιά φτηνά οικογενειακά έπιπλα.
Η διαδοχή των ημερών.
Όλοι κομπλεξικοί με το ήθος.
Δεν περίμενες πια κανένα γράμμα.
Όλα συναισθηματικά -λες δεν το ξέρω.
Για πρώτη φορα θα τολμούσε έναν επικείδιο - λίβελο.
Μετά απο χρόνια κατάλαβε πως καμιά δεν αγάπησε όσο την Εδουάρδα.
Δεν πίστευες πως θα ξεχάσεις, κι όμως ξέχασες.
Το ματς της ζωής του είχε τελειώσει -τώρα έπαιζε την παράταση.
Πόσα χρόνια είχες ν'ακούσεις ακορντεόν...
Και πως να τον βρίσεις καθαρμα, όταν έχει κάτσει
είκοσι χρόνια φυλακή...
Τους αποκαλούσαν: η παρέα των τυμβωρύχων.
Μελαγχολία όταν θυμάσαι τα παλιά επονίτικα πάρτυ.
Δε φοβόταν το θάνατο -τουλάχιστον το θάνατο
των άλλων.
Έτσι για ένα βράδυ, όπως είχε πιάσει
παραμιλητό τον Ραούλ.
Θα ζητούσε μια ώρα προθεσμία να κάψει τα παλιά γράμματα.
Παλιές μεγάλες οικογένειες στα γαλλικά μυθιστορήματα,
πολλά αδέρφια, πολλά ξαδέρφια συνομήλικα,
μεγάλα εξοχικά σπίτια -καλοκαίρια.
Ύστερα απο οχτώ χρόνια έμαθε πως το τηλέφωνο της
εκείνο το βράδυ ήταν χαλασμένο.
Μέσα σ'ένα στίχο πόση φλυαρία.
Το παρελθόν μιας αυταπάτης.
Η ταβέρνα λεγόταν <<Η ωραία Σεβίλλη>>.
Ο Κάλβος και ο Σολωμός έζησαν είκοσι χρόνια
στην ίδια πόλη χωρίς ποτέ να συναντηθούν.
Μιλούσε συνεχώς με παρενθέσεις και
αποσιωπητικά, σαν τυφλός που βάδιζε σ'ένα δωμάτιο
γεμάτο έπιπλα.
Κι ήξερες πως όλα αυτά αργά ή γρήγορα θα τελειώσουν.
(Γηράσκω αεί αναθεωρών)
Να βλέπεις τα ίδια πράγματα να γίνονται και να
ξαναγίνονται.
Κάπου ανάμεσα στο αξιοπρεπές μελό και στο
φτηνό πάθος.
Δεν έφταιγεν ο ίδιος. Τόσος ήτανε.
Το ήξερε πως δε θα άντεχε στο Μεγάλο Πόνο.
Έβγαζε κάθε δέκα χρόνια μια φωτογραφία στην
ίδια πάντα στάση.
Ήμουν στη φυλακή και δεν ήρθες να με δεις.
Δεν έκλαιγες ποτέ στις κηδείες.
Ο Μπαχ.
Πράγματα που δε λέγονται -δεν εξηγούνται.
Πέρασαν τα χρόνια.
Να ξύνεις ή να μην ξύνεις;
Σ' όλα τα παλιά περιοδικά όλοι πια πεθαμένοι.
Αγαπούσε ακόμη καιι τον αριθμό του τηλεφώνου της.
Κυνηγούσε με μανία της παλιές ταινίες για να
ξαναζήσει τα νιάτα του.
Το ανανεούμενο αίσθημα ενός επικείμενου κακού.
Άνθρωποι χωρίς λεβεντιά
Το ιδανικό κάθε επανάστασης: το μέτριο, ήσυχο,
ειρηνικό παρόν, το ανέφελο μέλλον.
Δύο κατηγορίες πάντα: οι δρώντες και οι θεατές.
Θυμούμαι, άρα υπάρχω.
Βηματισμοί χωρίς σκοπό στα χειμωνιάτικα
προαύλια. Χιλιάδες βήματα, χιλιάδες μέρες.
Πλήξη, αδιέξοδο, αμηχανία -με καλούς φίλους
σε ακατάλληλη ώρα.
Στο συρτάρι ανακάλυψε ένα τετράδιο με σημειώσεις
του πατέρα του.
Καλλιέργεια χωρίς φθορά.
Απλώς ν'αντιγράφεις τα συμβάντα της ζωής
σου.
Δεν υπάρχει πνευματικός ηρωισμός.
Μες στο σταματημένο αυτοκίνητο τις έσφιγγε
ώρες τα χέρια.
Ζήσαμε, εννοούν γλεντήσαμε.
Επισκευαστής αναμνήσεων.
Καλλιεργούν το μύθο της επικείμενης
Επανάστασης.
Τα παλιά τετράδια του παιδιού μου.
Πάντα συντηρητικός στα μη ουσιώδη.
Τι ήξερε από την ιστορία ο ιστορικός;
Έβρεχε πάλι...
Με περνούσες μόνο επτά χρόνια αλλά πρόλαβες
και πολέμησες στην Ισπανία.
Ο μύθος της διαρκούς προόδου.
Τόση κακότητα εν ονόματι του ανθρωπισμού!
Απόφαση της ήττας.
Έφτασες πια στην ηλικία που δεν μπορούσες να
συγκρατήσεις τα χρόνια στον κατήφορο.
...Και ποτέ μην ξεπέσεις στο αχ εμείς
οι καημένοι. (Δε θέλει παρά ένα βηματάκι να το σκεφτούν
οι άλλοι για σένα.)
Έλπιζες απο απελπισία.
Τώρα πια στην τέχνη όχι μεγέθη -απλώς
υποχρεώσεις.
Το δήθεν χαμένο παρελθόν.
Παρά τα όσα γράψανε τα βιβλία, στο κελί του
τραγουδούσε όλη νύχτα τη Ραμόνα.
Ζω μισά.
Γιατί υποχρεωτικά να μιλήσω;
Μου είπες: οι αναμνήσεις είναι η ζωή.
Το ρήμα που ταίριαζε στην περίπτωσή του ήταν:
βουλιάζω.
Ψάχνοντας τις λέξεις, άρχισε το ψέμα.
Το ενοχλητικότερο ήταν πως επέμενε να γράφει
την αλήθεια με άλφα κεφαλαίο.
Οι τίτλοι στα <<Περιεχόμενα>> άμα τους διάβαζες
στη σειρά, φτιάχναν ένα καινούργιο ποίημα -το
πιο όμορφο ποίημα, χωρίς λόγια περιττά, χωρίς
φιλολογία, χωρίς φτιασίδια.
Όσο πιο φωναχτά εναντίον του κατεστημένου.
Δώσ'τα χωρίς εξηγήσεις...
Έλα εδώ -δε θα μας βρουν.
Όπως γέρασες κι εσύ.
Δε λύγισε απο κτηνωδία.
Νόμισε πως όλα τα είχε γράψει για εκείνη -μα
εκείνη δεν είχε ακόμα γεννηθεί.
Αποτοξίνωση μέσα στην κατάθλιψη.
Έψαξε -τίποτα κάτω από τις λέξεις.
Τα άδεια γήπεδα.
Χρόνια ύστερα από το θάνατό του, εσύ έστελνες
στη μάνα του κάθε μήνα ένα γράμμα από το πακέτο
που σου είχε εμπιστευθεί.
Οι λαϊκές παροιμίες: η αποθέωση της
συμβατικότητας.
Απαίτηση της αλήθειας -ποιας αλήθειας;
Ο σπαραγμός της κοινοτοπίας.
Τι ωραία βιβλία που γράφουμε, τι ωραία τραγουδια
που ψάλλουμε, τι ωραία μνημόσυνα που
κλαίμε.
Σιωπή.
Τελικά κατάληξαν στα ίδια πάλι λόγια: φιλία,
κατανόηση, εμπιστοσύνη.
Όμως γιατί αυτός ο κόμπος εδώ στο στήθος...
Οι ίδιες λέξεις που λέμε όλοι.
Περιθώριο στο <<Περιθώριο>>.
Η παραλία ήταν σαν σκηνικό ή του φαινόταν ειδικά
εκείνο το βράδυ.
Ο <<Πιερότος>> του Ρώμου Φιλύρα.
Οι επαγγελματίες πεπειραμένοι.
Έγραψε το στίχο: <<αν έλειπε αυτό το σιγανό
τρυπάνισμα στο μυαλό>>, κι ύστερα σταμάτησε.
Προσπαθούσε να σε πείσει πως όλα είχαν αλλάξει,
όμως εσύ τα 'βλεπες γύρω σου απελπιστικά
όμοια.
Εμένα θα μου άρεσε με μια μουσική υπόκρουση,
είπες, όπου θα καθόριζες εσύ τα κενά της σιωπής.
Όμως ποτέ δε θα μου εξηγήσεις το πώς και το
γιατί.
Πόσα άλλα κρυμμένα βαθιά...


ΥΓ.
Μανολης Αναγνωστακης

Ελα κι εχει πεσει το δικτυο και πως θα το σηκωσω!

Αν αισθάνεσαι μόνη και δεν έχεις κανένα,
αν τα βράδια σε πνίγουν οι ενοχές και το ψέμα,
και αν σου φέρθηκαν σκάρτα και με άσχημο τρόπο,
κάνε κάτι για σένα που ν' αξίζει τον κόπο,

Τηλεφώνησέ μου ίσως νιώθω έτσι και γω,
τηλεφώνησέ μου ίσως να μας βγει σε καλό,
τηλεφώνησέ μου ίσως να 'μαι αυτός που ζητάς,
τηλεφώνησέ μου έστω κι αν κάποιον άλλον αγαπάς,

Αν αισθάνεσαι μόνη και σε έχουν πληγώσει,
αν αισθάνεσαι πίκρα για όσα έχεις πληρώσει,
και αν σε πιάνουνε ρίγη και δακρύζουν τα μάτια,
όσους έχεις λατρέψει σ' έχουν κάνει κομμάτια,

Τηλεφώνησέ μου ίσως νιώθω έτσι και γω,
τηλεφώνησέ μου ίσως να μας βγει σε καλό,
τηλεφώνησέ μου ίσως να 'μαι αυτός που ζητάς,
τηλεφώνησέ μου έστω κι αν κάποιον άλλον αγαπάς...

It's all chinese to me!

Της νυχτας τα καμωματα...



...τα βλεπει η μερα και γελα...

Διοτι δυο ειναι οι πιθανες απαντησεις: ή ναι ή οχι.
Αντε να σε δω στην επιχειρηματολογηση της απαντησης...

Πόσο σ'αγαπώ....

Πόσο σ'αγαπω....
Πόσο παραξηγημένο τραγούδι!Το έβαλα να παίζει δίχως να συνοδεύεται απο διαφημιστικό ή τίτλους της Μαρίας της άσχημης. Ανακάλυψα πόσο όμορφο είναι...
Όμορφο και αγνό, με στίχους και μουσική ταιριαστά συγκερασμένα. Τόσο ταιριαστά, όσο είναι η επιθυμία και η ανάγκη στον πραγματικό έρωτα. Τόσο, που μπορεί να αντέξει αυτή τη γύμνια... Και να συγχωρέσει του κόσμου την ασκήμια.

Ούτε μια στιγμή δε μ' άφησες να παίξω
Ούτε μια στιγμή τα χείλια μου να βρέξω
Άρχισα κι εγώ να σου γυρνώ τις πλάτες
και να συναντώ αγγέλους υπνοβάτες

Άρχισες μετά να στέλνεις ποιηματάκια
Με τα κινητά ατάκες και στιχάκια
Έλεγε η καρδιά, αν βρεις αγάπη, χτύπα
Στο 'πα μια βραδιά που είχα γίνει σκνίπα

Πόσο σ' αγαπώ...

Δωσ' μου τα φιλιά που μου κρατάς, εκείνα
Τα εφηβικά τα γιασεμιά, τα κρίνα
Πέρασα πολλά για να 'ρθω ως εσένα
Φίλα με διπλά, σού τα 'χω φυλαγμένα...

Πόσο σ' αγαπώ...

Ήταν η στιγμή που ήθελα να φύγω
Κι ήρθαν κι οι λυγμοί στα μάτια λίγο λίγο

Έρωτας μπορεί ν' αντέξει αυτή τη γύμνια
Που να συγχωρεί του κόσμου την ασχήμια
Πόσο σ' αγαπώ...

Δωσ' μου τα φιλιά που μου κρατάς, εκείνα
Τα εφηβικά τα γιασεμιά, τα κρίνα
Πέρασα πολλά για να 'ρθω ως εσένα
Φίλα με δίπλα σού τα 'χω φυλαγμένα

Πόσο σ' αγαπώ
...τα εφηβικά τα γιασεμιά, τα κρίνα
...να φτάσω ως εσένα
...φίλα με διπλά, σού τα 'χω φυλαγμένα

Πόσο σ' αγαπώ...

Βράδυ Σαββάτου...

Τι λέτε? Μπαίνουμε?



Ας καθίσουμε...Σας θυμιζει μήπως κάτι?




Μια βοτκα στιμμενο, παρακαλω.





Irish bar... Μονο? Οχι φυσικα.
Περπατας... Σε δρομους γραφικους... Ευρωπαικους... Ετσι, γιατι Ευρωπη ηταν παντοτε η Δυση.
Κόσμος περπατα προς την pub ησυχα, μιλωντας χαμηλοφωνα, λεγοντας ενα αστειο συμβαν της μερας και χαμογελωντας διακριτικα.

Καθομαστε, παραγγελνουμε. Ενα δυνατο γελιο ακουγεται απο καποιον που ειναι ωρα πολλη στην παμπ και πινει την τριτη μπυρα.
"Σε καμια ωρα εχει λαιβ"
Ηδη ξεκινουν οι μουσικοι να στηνουν την παρασταση.


Η ωρα περνα, το ποτο αφθονει. Δε δουλευουμε αυριο.
Ωπ, σηκωθηκε και χορευει! Λες να τον ακολουθησουμε?

ΥΓ Βραδιές chorus nice n' sleazy. Γιατι μπορει να ειμαστε μακρια απο το Δουβλινο, το Λονδινο η το Βερολινο, αλλα αν κλεισεις την πορτα του μπαρ και μπεις μεσα, ταξιδευεις... Οπου το μυαλο σου θελει να παει.

Αν ειναι δυνατον δηλαδη!

Να βαζεις μια γραμμή αναποδα και να μη σου βγαινει το σημα(ζωγραφιες,που να ειχα και τη συναρτηση μπροστα μου)

Συγγνώμη, μπορει να μου πει κανεις πως λειτουργει αυτο το HDB3 και δε συμμαζευτεται? Τι παει να πει βαζεις 3 μηδενικα και μετα κανεις ο,τι να ναι? Αφου το BZR8 έχει δυο περιπτωσεις, ποια απο τις δυο διαλεγουμε για να συνεχισουμε τις τρεις νουλες του ειτσ ντι μπι θρι?

Γιατι οταν διαβαζεις πεινας και οταν πεινας δεν διαβαζεις?

Γιατι οταν λυνεις ασκησεις καπνιζεις τρελα και οταν διαβαζεις θεωρια καπνιζεις το ιδιο τρελα?

Γιατι ο μαλακας μας εχει βαλει ολο το κεφαλαιο με τα φυσικα μεσα μεταδοσης? Οταν θα φτιαχνω δικτυο θα ξερω απ'εξω ποσα μετρα ειναι το τηλεφωνο της κυρα Κατινας απο το τηλέφωνο της κυρα Δαφνης?

Γιατι αφησα το διαβασμα τελευταια στιγμη παλι?

Γιατι μου τη δινουν ολα αυτη τη στιγμη και ο,τι θυμαμαι χαιρομαι?

Γιατι σε εμενα?!?!?

Ωδή στο κακοποιημενο σημα

Σε κάθε βήμα φαίνεται ανοίγονται δυο δρόμοι,
τον έναν δεν τον ξέρω, ο άλλος είναι της φωτιάς. (αναθεμα το συνεστραμμενο ζευγος μου)
Κι άμα περάσεις από 'κει είναι σκληροί οι νόμοι,
μαζεύεις τα κομμάτια σου κι ύστερα προχωράς.(της πολυπλεξιας λεμε)
Μαζί σου δεν μπορούσα να κρατήσω πισινή,
καλούσα και το πείσμα και την τρέλα μου απ' τα βάθη.(η οικονομια στα μπαφερ μας μαρανε)
Κι ισορροπούσα πάνω στο δικό σου το σχοινί,
ζητούσα το ρόδο, ζητούσα και τ' αγκάθι.(ε δε γινεται και χαμηλο BER και υψηλο R, μην τα θελουμε ολα)

(αγαπητο σημα)
Για μένα ήσουν θανατηφόρος πυρετός
που μου 'δωσε όμως χάρη και μ' άφησε να ζήσω.(για να σ'εκδικηθω αν δεν περασω το μαθημα)
Και είδα πώς γίνεται απ' τα σκοτάδια φως,
σιγά-σιγά και εγώ ν' ανατέλλω μαζί του.(διαβασμα μεχρι τα ξημερωματα)

Θυμάμαι σ' αγαπούσα, τώρα πια δε νιώθω πώς,
κοντά σου ό,τι μ' έφερε αλλού τώρα με πάει. (τετοια νυστα που φερνεις ρε αδερφε)
Τα μαύρα σου τα μάτια γίναν μπλε και είναι αλλιώς,
αλλιώς το νιώθω μέσα μου αυτό που σπαρταράει. (ο θορυβος απο τη συνεχη dc θα φταιει)
Τώρα έχω στο δισάκι μου τεράστια περιουσία
και περπατώ ξοδεύοντας σε δύσκολη εποχή.(ΝΑ η ουρα, πως να μη χαθουν τα πακετα)
Στου κόσμου τα παράταιρα δε δίνω σημασία,
απ' την αγάπη πέθανα και να 'μαι ζωντανή.

Για μένα ήσουν θανατηφόρος πυρετός
που μου 'δωσε όμως χάρη και μ' άφησε να ζήσω.(αντε να δουμε)
Και είδα πώς γίνεται απ' τα σκοτάδια φως,
σιγά-σιγά και εγώ ν' ανατέλλω μαζί του.(αν δεν εχω κοιμηθει)

Στο δρόμο της επιστροφής που μέτρησα από σένα
απ' τα σαράντα κύματα πέρασα για να 'ρθω.(και σας ειπα να βαλουμε ζωνες προστασιας συχνοτητας)
Ο κύκλος που άνοιξε πλατιά, έκλεισε και για μένα
και τις καινούργιες θάλασσες μαθαίνω για να βγω.(μα τοσο handover,ουτε οταν πηγα Αθηνα πρωτη φορα)
Με μία τόσο ζόρικη και ωραία ιστορία
το ξέρω πως την πάθανε πολλοί κάποια φορά.
Γυρνώ, βλέπω τις στάχτες της, δεν έχει σημασία,
με τίποτα δε θ' άλλαζα μια τέτοια πυρκαγιά. (Και σου το πα, μακρια απο τον μετασχηματιστη)

Για μένα ήσουν θανατηφόρος πυρετός
που μου 'δωσε όμως χάρη και μ' άφησε να ζήσω.
Και είδα πώς γίνεται απ' τα σκοτάδια φως,
σιγά-σιγά και εγώ ν' ανατέλλω μαζί του. (ηλεκτροπληξια, τελος .-)

Η αγάπη είναι ο φόβος

Ἡ ἀγάπη εἶναι ὁ φόβος...


Ἡ ἀγάπη εἶναι ὁ φόβος ποὺ μᾶς ἑνώνει μὲ τοὺς ἄλλους
Ὅταν ὑπόταξαν τὶς μέρες μας καὶ τὶς κρεμάσανε σὰ δάκρυα
Ὅταν μαζί τους πεθάνανε σὲ μίαν οἰκτρὴ παραμόρφωση
Τὰ τελευταῖα μας σχήματα τῶν παιδικῶν αἰσθημάτων
Καὶ τί κρατᾷ τάχα τὸ χέρι ποὺ οἱ ἄνθρωποι δίνουν;
Ξέρει νὰ σφίγγει γερὰ ἐκεῖ ποὺ ὁ λογισμός μας ξεγελᾷ
Τὴν ὥρα ποὺ ὁ χρόνος σταμάτησε καὶ ἡ μνήμη ξεριζώθηκε
Σὰ μίαν ἐκζήτηση παράλογη πέρα ἀπὸ κάθε νόημα;
(κι αὐτοὶ γυρίζουν πίσω μιὰ μέρα χωρὶς στὸ μυαλὸ μία ρυτίδα
βρίσκουνε τὶς γυναῖκες τους καὶ τὰ παιδιά τους μεγάλωσαν
πηγαίνουνε στὰ μικρομάγαζα καὶ στὰ καφενεῖα τῆς συνοικίας
διαβάζουνε κάθε πρωὶ τὴν ἐποποιία τῆς καθημερινότητας.)
Πεθαίνουμε τάχα γιὰ τοὺς ἄλλους ἢ γιατὶ ἔτσι νικοῦμε τὴ ζωὴ
Ἢ γιατὶ ἔτσι φτύνουμε ἕνα-ἕνα τὰ τιποτένια ὁμοιώματα
Καὶ μία στιγμὴ στὸ στεγνωμένο νοῦ τους περνᾷ μίαν ἡλιαχτίδα
Κάτι σὰ μιὰ θαμπὴ ἀνάμνηση μιᾶς ζωικῆς προϊστορίας.
Φτάνουμε μέρες ποὺ δὲν ἔχεις πιὰ τί νὰ λογαριάσεις
Συμβάντα ἐρωτικὰ καὶ χρηματιστηριακὲς ἐπιχειρήσεις
Δὲ βρίσκεις καθρέφτες νὰ φωνάξεις τ᾿ ὄνομά σου
Ἁπλὲς προθέσεις ζωῆς διασφαλίζουν μίαν ἐπικαιρότητα
Ἀνία, πόθοι, ὄνειρα, συναλλαγές, ἐξαπατήσεις
Κι ἂν σκέφτομαι εἶναι γιατὶ ἡ συνήθεια εἶναι πιὸ προσιτὴ ἀπὸ τὴν τύψη.
Μὰ ποιὸς θα᾿ ρθεῖ νὰ κρατήσει τὴν ὁρμὴ μιᾶς μπόρας ποὺ πέφτει;

Μανώλης Αναγνωστάκης


By matchstickgirl on dediantart

lift me – lift me from the ground
and don´t ever put me down – oh no
and don’t pick a fight with me
just flip a coin my love – you’ve won

oh Love – slips her hand inside my hand
oh Love – slips her hand inside my hand
I don´t care if you don’t want me
I’m yours – I’m yours right now

our years – are years well spent
we may never find out where they went – oh no
and I don’t mean to fight with you
now all our troubles and all our struggles they are through

oh Love – slips her hand inside my hand
oh Love – slips her hand inside my hand
I don´t care if you don’t want me
I’m yours – I’m yours right now

the wolf and the fox
they’re sleeping soundly with the elk and the ox
there’s a starry field around
this lowlit kingdom { Αγάπη }
where all our defences are down

oh Love – slips her hand inside my hand
oh Love – slips her hand inside my hand
I don´t care if you don’t want me
I’m yours – I’m yours right now


Wrecked, poor, naked and blind
I’m yours – I’m yours -right now

Lift me

Καλημερα!

Ελπιζω να σας ελειψα, γιατι σημερα θα γινει το

(un)fortunate come back!

Σας ευχομαι να εχετε μια υπεροχη μερα!

Και μια καλη εξεταστικη, για τους αξιοτιμους συμφοιτηται!

ΥΓ Συντομα κοντα σας και απο ενα αλλο παραθυρο της ηλεκτρονικης μας κοινοτητας.

Καλό καλοκαίρι!

Ουρανός...


















Θάλασσα...


















Ποτάκι το βράδυ στην παραλία...

Let's get party!

Περασε ο καιρος, τα μεσημερια μιλα μου... Φευγει η βαρκουλα, η βαρκουλα του ψαρα, απο το περιγιαλι,σε πελαγα βαθια...

Σαν να ειμαστε σε ενα καραβι μονοι μας σ' αυτη τη ζωη. Ταξιδευουμε σε θαλασσες, σε ποταμια, μονοι. Καποτε ερχονται αλλες βαρκουλες σε αποσταση αναπνοης απο μας. Καποτε συναντιομαστε με αλλες βαρκουλες σε λιμανακια που εχουμε κατσει να ξαποστασουμε. Καποτε αφηνουμε αυτες τις βαρκουλες, γιατι ηρθε η ωρα να ξανοιχτουμε στα πελαγα. Καποτε βρισκομαστε στη μεση του ωκεανου μονοι με τη βαρκα μας και παρακαλαμε να μην ειχαμε φυγει ποτε. Καποτε συνανταμε αλλες βαρκουλες, απλωνουμε το χερι μας και αρπαζουμε τον καπετανιο διχως να τον ρωτησουμε. Μετα μπορει να τον πεταξουμε στη θαλασσα, μπορει να τον αφησουμε να κυβερνησει το καραβι μας και να απολαυσουμε τη διαδρομη, μπορει να εγκαταλειψουμε το καραβι και να του το χαρισουμε, μπορει ακομα και να διαλεξουμε να πεσουμε στη θαλασσα για να βρουμε καποιο αλλο, καλυτερο, παλευοντας με τα κυματα.

Βγαινει η βαρκουλα, η βαρκουλα του ψαρα απο το περιγιαλι, βαρκουλα, βαρκουλα...

Κι ερχεται η στιγμη που η βαρκουλα τρυπαει, βουλιαζει και καλουμαστε να βγουμε στη στερια.
Αντ'αυτου ομως διαλεγουμε να ανεβουμε στην πλατη ενος πουλιου και να μας ταξιδεψει στα συννεφα.
Χα, σας την εσκασα. :P

Μαζι μου ελαααα, πανω απ' τα συννεφαααα, νυχτα και μερααα, πανω απ' τα συννεφααα
Πανω απ' τα συννεφααα μαζι μου ελααα

Γιατι εγωωωωωωωω
θελω αυτο το σουρεαλ το σκηνικοοοοοοο
μονο μαζι σου να το ζησωωωωωωωω
Δε θα σου πωωωωωωω
πως μονο εσενα αγαπωωωωωωω
Θελω ελευθερη να ζησωωωω

ΣΑΣ ΑΓΑΠΑΩΩΩ ΜΑ ΔΕΝ ΠΑΝΤΡΕΥΟΜΑΙΙ

και παμε κι ενα τελευταιο

ΔΕ ΘΑ ΠΕΘΑΝΟΥΜΕ ΠΟΤΕ ΚΟΥΦΑΛΑ ΝΕΚΡΟΘΑΦΤΗΗΗ!!!

FREEDOM RIDERS

Different sensation of freedom.
Just feel it.


P.S.: Thanx for reminding me the old blues and taking me back to freedom, Nick.

Panic at the disco!

Ελα, λυκνιστε τα κορμια σας σε ρυθμο disco!
Να χορευεις ολη νυχτα, να γυριζεις πρωι καλαμπουριζοντας, να μπαινεις στο σπιτι και, αντι να πεσεις στο κρεβατι ξερος, να βαζεις τα κομματια που χορευες ολη νυχτα στη διαπασων και να χορευεις μονος σου!
Καφεδακι, ο ηλιος ξεπροβαλλει, ενας ηλιος καλοκαιρινος -ετσι, γιατι ολα τα ωραια ειναι συνδυασμενα με το καλοκαιρακι μας.
Το κορμι πιασμενο απο το κουνημα, τα ματια λιγο κοκκινα, το προσωπο θαμπο απο το μακιγιαζ που απεμεινε αναμιγμενο με τα αλατα του εξατμισμενου ιδρωτα αλλα η ενεργεια στα υψη, ετοιμη να διοχετευθει στη μερα που μολις ξεκινησε!

Καλη ακροαση ;)

http://www.sendspace.com/file/04yua5

Πέρασε ο καιρός
παιχνίδι αλλιώτικο που χάθηκε στο φως
τα μεσημέρια μίλα μου
μ' όλες τις φωνές
ποτέ δεν έμαθα τι σ' έκανε να κλαις
βγαίνει η βαρκούλα
βγαίνει η βαρκούλα του ψαρά

Ήλιος και βροχή
χιλιάδες όνειρα παντρεύονται οι φτωχοί
και 'γω σε χάνω, μίλα μου
κι άκου τι θα πω
ψηλά τα χέρια γιατί τόσο σ' αγαπώ
και μένω αταξίδευτο.
Και τότε ρίξαμε τον κλήρο να δούμε
ποιος θα φαγωθεί - ποιος θα τα φυλάει
νταμ νταμ φιλίμικο - νταμ νταμ
καραγάτς - ξεπετώ δίπλα στον ποταμό εγώ ταγκό.

Τι με κοιτάζεις μ' αυτά τα μάτια
αυτό που ζήσαμε σκοτάδι και μας πνίγει
εσύ μια κούκλα στα σκαλοπάτια
κι εγώ τρενάκι
που δεν πρόκειται να φύγει.

Πέρασε ο καιρός
παιχνίδι αλλιώτικο
που χάθηκε στο φως
τα μεσημέρια μίλα μου
μου ‘'λειψες πολύ
και στρατιωτάκι μολυβένιο με στολή
σε περιμένω...
τίποτα

Νταμ - φιλίμικο νταμ - νταμ
καραγάτς - ξεπετώ δίπλα στον ποταμό
εγώ ταγκό.

Μην πάμε απόψε πουθενά

Μην πάμε απόψε πουθενά'
μόνο μια βόλτα μακρινή στην παραλία.
Των βαποριών τα φώτα κοίτα
πως σκορπάνε στα νερά,
του λούνα παρκ τη ρόδα
πως γυρίζει μεσ' στη νύχτα.
Τίποτα άλλο.

Αγάπη μου, που δεν μπορώ
αυτά που θέλω να σου δίνω,
δεν μπορώ.
Στους δρόμους όπου περπατώ
πρέπει το χέρι σου ν' αφήνω
και στον κόσμο μέσα να περνώ.

Μην πάμε απόψε πουθενά'
πέφτει μια ήσυχη δροσιά στα καφενεία.
Στη σιδερένια σκάλα γείρε
μ' όλα τ' άστρα στα μαλλιά,
του φεγγαριού το σώμα
πως γλιστράει μεσ' στις γρίλιες.
Τίποτ' άλλο....

http://www.sendspace.com/file/yhoaqb'
Min pame apopse pouthena - Alkistis Prwtopsalti

Απο το ξημερωμα....



Μέχρι τη δύση...

Μονάχα με το μαγιώ και το αντηλιακό -μην ξεχνιόμαστε.
Οι ακτίνες του ήλιου στο κορμι...

Το νερο... Κολύμπι, ελευθερία...
Τα κύματα να χαιδεύουν την αμμουδιά και ο ήχος αυτος τα αυτιά μας.
Γαλαααααααααζιο, επιτελους γαλάζιο!!!

Φραπεδάκι το πρωί, ασορτί με την αμμουδια και το χρώμα που σιγά σιγά παίρνει το δερματάκι!

Καρπουζάκι το μεσημέρι... Δεν πειράζει που δε βγήκε ακόμα!
Φράουλες, κεράσια.....! Κόκκινο!

Το βραδακι πολυχρωμα coctails κι οσο αντεξουμε!!

Και... Ελάτε να βουτήξουμε!
Πλατς!

ΥΓ. Αντεε, ελάτε να απελευθερώσουμε τα κορμιά μας! Ελάτε να ψήσουμε το σώμα μας με τον ήλιο και το αλάτι! Το Σαββατο θα ειμαι εκει :P Και, ναι! Δεν εννοώ πορεία, μη σας παραξενεύει! Τη θάλασσα που αγαπώ, τη θάλασσα που μου υποσχέθηκα εννοώ!

I don't feel like dancing

By darkness76 on deviantart.com

Hey, fellow
Leave me alone, fellow
I don't feel like dancing
My favourite dance is over now
It's over





Scissors Sisters - I don't feel like dancing
http://www.sendspace.com/file/8564ws

HAVE TO TAKE OVER

By the_echo on deviantart.com



No More Tears
No More Drama
No More Dependency
No More Altruism
No More Rollbacks
No More Immolations
No More Soul Dipletion
Shut The Fuck Up And
Do Not Ask
Do Not Walk The Line
Do Not Dare To Be The Intruder
Regret Is Near By

Εγω, εσυ, εγω κι εσυ, εμεις, εγω ή εσυ

Προχωραει η ζωη, περναει, ζουμε, αγαπαμε, χαιρομαστε, ποναμε, βιωνουμε εμπειριες...
Και καθε μα καθε φορα που ζουμε κατι, στο τελος μενουμε με μια απορια:
Εγω? Εσυ? Εγω κι εσυ? Εμεις? Εγω ή εσυ?
Καποιοι επιλεγουν να κατηγοριοποιουν τους ανθρωπους.
Λενε: "Αυτος ο ανθρωπος τα δινει παντα ολα και δε σκεφτεται τον εαυτο του"
ή "Αυτος ο ανθρωπος ειναι εγωιστης, κοιταζει μονο τον εαυτο του"
Εγω συμπεραινω τελικα πως δεν υπαρχουν κατηγοριες ανθρωπων που κανουν το πρωτο ή το δευτερο ή μενουν καπου στο ενδιάμεσο, αλλα ότι η καθε εμπειρια ειναι ξεχωριστη και σε καθεμια απο αυτες μπορει ο ιδιος ανθρωπος να πράττει καποιο απο ολα αυτα.
Πολλες φορες νιωθουμε οτι δινουμε και δεν παιρνουμε και απογοητευομαστε για εμας και για τις υψηλες επενδυσεις μας, αλλες φορες οτι ξεζουμιζουμε τον αλλον και στο τελος αισθανομαστε τυψεις γι' αυτο που καναμε, αλλες παλι φορες αισθανομαστε οτι κρατησαμε μια ισορροπια και οτι τελικα δεν κερδισαμε τιποτα.
Δε θα αιτιολογησω αυτα που λεω, δε θα πω γιατι.
Ολοι μας ξερουμε τα γιατι, ολοι μας ξερουμε οτι υπαρχουν εξαιρεσεις και οτι μπορει να μην ειναι ετσι.
Το ερωτημα που θελω να θεσω ειναι αλλο:
Τελικα ποτε βγαινεις κερδισμενος?
Οταν κοιταζεις τον ευαυτο σου και δινεις με το σταγονομετρο?
Οταν δινεις ο,τι εχεις και δεν εχεις και μενεις με κατι ρεστους το πρωι να περιμενεις να ξημερωσει μια καινουρια μερα?
Η οταν κρατας ισορροπιες αλλα η μετριοτητα αυτου που ζεις στο τελος σε σκοτωνει?

Τελικα τι εχει σημασια? Το εγω μας? Το εσυ? Το εμεις? Το ή εγώ ή εσυ?
Τι ειναι αυτο που θα ημερεψει το αγριμι μεσα μας και θα μας δωσει και την ικανοποιηση να αντικριζουμε ενα χαμογελο καθε πρωι?
Ειναι θεμα χημειας? Ειναι θεμα συγκυριων?
Τελικα ειναι και τα δυο.
Και το μονο που μας σωζει ειναι να πειραματιζομαστε, να τα ζουμε ολα, να μαθουμε να αφηνουμε πισω μας αυτο που περναει και να μην γαντζωνομαστε απο αυτο και να θυμομαστε πως καθε φορα που φευγει κατι ή φευγουμε εμεις δεν πρεπει να ψαχνουμε μονο ποια κομματια μας λειπουν, αλλα και ποια συμπληρωσαμε.
Ετσι θα κρατηθουμε ορθιοι, ετσι θα προχωρησουμε με το κεφαλι ψηλα.
Τι ειπα? Δεν ειπα τιποτα αποψε, οπως και καθε φορα.
Στην προσπαθεια να πεισεις τον εαυτο σου για καποια πραγματα και να βελτιωθεις, πρεπει να πεις και τις παπαριες σου για να στανιαρεις.
Καλο σας βραδυ.

Εκεινο το παλιο το καπηλειο...

Ήτανε όμορφο θαρρώ
εκείνο τον παλιό καιρό
το καπηλειό μου
γιαλός, καημός και τσικουδιά
βαρμένα μέσα στην καρδιά
με τ' όνειρό μου.

Και κάθε μέρα από βραδίς
κουγιουρντισμένος ο Βαρδής
με το λαούτο
με το κρασί του στον οντά
στον αμανέ του να κεντά
τον κόσμο τούτο.

Κι ο Σταύρος πέρα στη γωνιά
που γιά δυό χείλια βυσσινιά
τα σιγοπίνει
παίρνει νερό σαν τραγουδεί
'που το λαούτο του Βαρδή
τον πόνο σβήνει.

Κι ο Μύρος πιάνει το χορό
το χώμα μόνο έχει οχτρό
χρυσά παλάτια
σε κάποια θάλασσα πλατιά
θυμάται, κόκκινα φωτιά
τα δυό του μάτια.

Θυμούμαι κάθε χαραυγή
πού 'λεγα ο ήλιος να μη βγει
στην αγκαλιά σου
όνειρο βάρκα με πανιά
να σεργιανίζω το ντουνιά
με τα φιλιά σου.

Αργό το ζάλο μου, βαρύ
ήτανε ψεύτικος μπορεί
ο έρωτάς σου
ρωτώ διαβάτες στα στενά
αν είδαν μάτια καστανά
σαν τα δικά σου.

Πως να δικάσω μιά ζωή
κι ένα αστέρι το πρωί
που τρεμοσβήνει
στο ερειπωμένο καπηλειό
ένα μου όνειρο παλιό
έχει 'πομείνει.


Χαΐνιδες

Το γραμμα που δε σταλθηκε ποτε

By mladec on deviantart




Αγαπημενε μου,


Σημερα αργει να ξημερωσει. Απο τις γριλλιες δεν εχει μπει ακομα φως. Στριφογυριζω μεσα στα σκεπασματα κρατωντας τα ματια κλειστα κι ελπιζοντας οτι το ξυπνητηρι σημερα δε θα χτυπησει. Η σημερινη μερα θα ειναι βαρια. Το νιωθω στο κορμι μου. Δεν εχει δυναμη να σηκωθει. Θα 'θελα να μπορουσα να μεινω ξαπλωμενη μεσα στο μισοσκοταδο ολη τη μερα.

Μεσα σ' αυτον τον ψευτοΰπνο, οπου μπορεις να διαλεγεις τα ονειρα και να τα συνεχιζεις επ' αοριστον, ξαναβλεποντας τις πιο ωραιες σκηνες. Μέχρι αυριο το βραδυ που θα σε δω ξανα οταν επιστρεψεις απο την Αθηνα.

Χωρις το βραδινο μας ραντεβου, η μερα μου μενει χωρις νοημα. Ο χρονος περναει σαν να εκδικειται. Οπου κι αν ειμαι στο σπιτι, περιμενω ν' ακουσω το τηλεφωνο να χτυπαει. Αποφευγω να στεκομαι διπλα του, γιατι το μαρτυριο μου μεγαλωνει. Θα 'θελα να σχηματιζω το νουμερο σου καθε πεντε λεπτα. Ξερω ομως οτι ειναι υπερβολικο και φανερωνει μια εξαρτηση που πρεπει να κρυβω.

Κι αν ομως δε με παρεις τηλεφωνο; Πως θα περασει το απογευμα, πως θα κυλησει το βραδυ ωσπου να κοιμηθω; Τι θα κανω αν παρεις τηλεφωνο τη στιγμη που ειμαι στον κηπο η την ωρα που κανω βολτα στο τετραγωνο;

Μα κι οταν ακομα μου τηλεφωνεις, η ταραχη μου μεγαλωνει. Αν η φωνη σου ειναι στενοχωρημενη, σκεφτομαι οτι εγω προκαλεσα την στενοχωρια σου. Αν ειναι χαρουμενη, σιγουρα οφειλεται σε μια αγνωστη συντροφια, πιο ευχαριστη απο τη δικη μου, που εκανε την καρδια σου να ανοιξει.

Οταν φευγεις, ποτε δε βλεπω καλα ονειρα, κι ο υπνος μου ειναι ρηχος. Κανει περισσοτερο κρυο και, παρ' οτι κλειδωνω την εξωπορτα, ασχημες σκεψεις παρασυρουν το μυαλο μου.
Σε περιμενω και δεν τολμω να ομολογησω ουτε καν στον εαυτο μου ποσο σε χρειαζομαι.


Ιωαννα (στο πρωτοτυπο, Ελλη)

Αποσπασμα απο το βιβλιο της κας Αλεξανδρας Μητσιαλη, της αγαπημενης μου και αξεχαστης καθηγητριας, "Οδος αθωων, θαλαμος 17".

Υ.Γ. Αφιερωμενο σε ολους οσους νιωθουν ετσι με την ευχη ολη αυτη η ενεργεια, ολα αυτα τα συναισθηματα να γινονται χαμογελο και ευτυχια. Μονο ετσι εχουν αξια και νοημα.

The passage

By inalittlewhile on deviantart



We learn our way
From watching the sun
We found our way
By watching the sun
Can't come with you when you go south
Come back 'till spring
I 'll have to stay behind this year
I 'll try to stick it out this year...

Lyrics by Logh

Διαλογος ανάμεσα σε εσενα και εμενα

By cr4sh_z3r0 on deviantart

Σου είπα:
— Λύγισα.
Και είπες:
— Μη θλίβεσαι.
Απογοητεύσου ήσυχα.
Ήρεμα δέξου να κοιτάς
σταματημένο το ρολόι.
Λογικά απελπίσου
πως δεν είναι ξεκούρδιστο,
ότι έτσι δουλεύει ο δικός σου χρόνος.
Κι αν αίφνης τύχει
να σαλέψει κάποιος λεπτοδείκτης,
μη ριψοκινδυνέψεις να χαρείς.
Η κίνηση αυτή δεν θα 'ναι χρόνος.
Θα 'ναι κάποιων ελπίδων ψευδορκίες.
Κατέβα σοβαρή,
νηφάλια αυτοεκθρονίσου
από τα χίλια σου παράθυρα..
Για ένα μήπως τ' 'ανοιξες.
Κι αυτοξεχάσου εύχαρις.
Ό,τι είχες να πείς,
για τα φθινόπωρα, τα κύκνεια,
τις μνήμες, υδροροές των ερώτων,
την αλληλοκτονία των ωρών,
των αγαλμάτων την φερεγγυότητα,
ό,τι είχες να πείς
γι' ανθώπους που σιγά-σιγά λυγίζουν,
το είπες.

Κική Δημουλά