Περασε ο καιρος, τα μεσημερια μιλα μου... Φευγει η βαρκουλα, η βαρκουλα του ψαρα, απο το περιγιαλι,σε πελαγα βαθια...

Σαν να ειμαστε σε ενα καραβι μονοι μας σ' αυτη τη ζωη. Ταξιδευουμε σε θαλασσες, σε ποταμια, μονοι. Καποτε ερχονται αλλες βαρκουλες σε αποσταση αναπνοης απο μας. Καποτε συναντιομαστε με αλλες βαρκουλες σε λιμανακια που εχουμε κατσει να ξαποστασουμε. Καποτε αφηνουμε αυτες τις βαρκουλες, γιατι ηρθε η ωρα να ξανοιχτουμε στα πελαγα. Καποτε βρισκομαστε στη μεση του ωκεανου μονοι με τη βαρκα μας και παρακαλαμε να μην ειχαμε φυγει ποτε. Καποτε συνανταμε αλλες βαρκουλες, απλωνουμε το χερι μας και αρπαζουμε τον καπετανιο διχως να τον ρωτησουμε. Μετα μπορει να τον πεταξουμε στη θαλασσα, μπορει να τον αφησουμε να κυβερνησει το καραβι μας και να απολαυσουμε τη διαδρομη, μπορει να εγκαταλειψουμε το καραβι και να του το χαρισουμε, μπορει ακομα και να διαλεξουμε να πεσουμε στη θαλασσα για να βρουμε καποιο αλλο, καλυτερο, παλευοντας με τα κυματα.

Βγαινει η βαρκουλα, η βαρκουλα του ψαρα απο το περιγιαλι, βαρκουλα, βαρκουλα...

Κι ερχεται η στιγμη που η βαρκουλα τρυπαει, βουλιαζει και καλουμαστε να βγουμε στη στερια.
Αντ'αυτου ομως διαλεγουμε να ανεβουμε στην πλατη ενος πουλιου και να μας ταξιδεψει στα συννεφα.
Χα, σας την εσκασα. :P

Μαζι μου ελαααα, πανω απ' τα συννεφαααα, νυχτα και μερααα, πανω απ' τα συννεφααα
Πανω απ' τα συννεφααα μαζι μου ελααα

Γιατι εγωωωωωωωω
θελω αυτο το σουρεαλ το σκηνικοοοοοοο
μονο μαζι σου να το ζησωωωωωωωω
Δε θα σου πωωωωωωω
πως μονο εσενα αγαπωωωωωωω
Θελω ελευθερη να ζησωωωω

ΣΑΣ ΑΓΑΠΑΩΩΩ ΜΑ ΔΕΝ ΠΑΝΤΡΕΥΟΜΑΙΙ

και παμε κι ενα τελευταιο

ΔΕ ΘΑ ΠΕΘΑΝΟΥΜΕ ΠΟΤΕ ΚΟΥΦΑΛΑ ΝΕΚΡΟΘΑΦΤΗΗΗ!!!