Αποχαιρετισμοι

Goodbye by UltraViolett on deviantart.com






Λενε οτι οι περισσοτεροι ανθρωποι μισουν τους αποχαιρετισμους. Δεν τους αντεχουν, ειτε ειναι προσωρινοι ειτε οριστικοι. Αλλωστε μπορει κανεις να το γνωριζει αυτο?
Δυσκολοι οι αποχαιρετισμοι, ειτε προκειται για ανθρωπους ειτε για συναισθηματα ειτε για ιδεες. Ποτε δεν ξερεις ομως αν ειναι οριστικος.
Αλλωστε, πως μπορει κατι που αγγιξες να ειναι το ιδιο ποτε? Πως μπορεις να εισαι ο ιδιος? Ακομα κι αν προσπαθησεις να σβησεις καθε ιχνος, δε θα τα καταφερεις. Ισως με το περασμα του καιρου, να μαλακωσουν τα σημαδια, ισως κι εσυ να ξεχνιεσαι και να μην τα προσεχεις πια. Θα ειναι ομως εκει, δε θα εξαλειφθουν ποτε. Θα σε καθοριζουν μεχρι να αποφασισεις να μην τα καθοριζεις πια. Θα σε καθοριζουν ακομα και οταν νομιζεις οτι επαψαν να υπαρχουν, οτι χαθηκαν μαζι με αυτο που αφησες πισω σου. Τιποτα δε χανεται.

Χρωμα δεν αλλαζουνε τα ματια' μονο τροπο να κοιτανε.

Τό λουλούδι αυτό τής καταιγίδας //καί μ’ακούς
Τής αγάπης//
Μιά γιά πάντα τό κόψαμε
Καί δέν γίνεται ν’ανθίσει αλλιώς,μ’ακούς
Σ’άλλη γή,σ’άλλο αστέρι,μ’ακούς
Δέν υπάρχει τό χώμα δέν υπάρχει ο αέρας
Πού αγγίξαμε,ο ίδιος,μ’ακούς

**Μου λειπεις ηδη