Internal Value defaultContent

Μοιραία

Ω! πόσο βάσανο μεγάλο το βάσανο είναι της ζωής! Όσο κι ο νους να τυραννιέται, άσπρην ημέρα δε θυμιέται. Ήλιε και θάλασσα γαλάζα και βάθος τ' άσωτ' ουρανού! Ω! της αβγής κροκάτη γάζα, γαρούφαλα του δειλινού, λάμπετε, σβήνετε μακριά μας, χωρίς να μπείτε στην καρδιά μας!

Η Φωτό Μου
Όνομα:
Τοποθεσία: ΣΑΛΟΝΙΚΗ, Greece

Τετάρτη, Μαρτίου 28, 2007

Το γραμμα που δε σταλθηκε ποτε










By mladec on deviantart




Αγαπημενε μου,


Σημερα αργει να ξημερωσει. Απο τις γριλλιες δεν εχει μπει ακομα φως. Στριφογυριζω μεσα στα σκεπασματα κρατωντας τα ματια κλειστα κι ελπιζοντας οτι το ξυπνητηρι σημερα δε θα χτυπησει. Η σημερινη μερα θα ειναι βαρια. Το νιωθω στο κορμι μου. Δεν εχει δυναμη να σηκωθει. Θα 'θελα να μπορουσα να μεινω ξαπλωμενη μεσα στο μισοσκοταδο ολη τη μερα.

Μεσα σ' αυτον τον ψευτοΰπνο, οπου μπορεις να διαλεγεις τα ονειρα και να τα συνεχιζεις επ' αοριστον, ξαναβλεποντας τις πιο ωραιες σκηνες. Μέχρι αυριο το βραδυ που θα σε δω ξανα οταν επιστρεψεις απο την Αθηνα.


Χωρις το βραδινο μας ραντεβου, η μερα μου μενει χωρις νοημα. Ο χρονος περναει σαν να εκδικειται. Οπου κι αν ειμαι στο σπιτι, περιμενω ν' ακουσω το τηλεφωνο να χτυπαει. Αποφευγω να στεκομαι διπλα του, γιατι το μαρτυριο μου μεγαλωνει. Θα 'θελα να σχηματιζω το νουμερο σου καθε πεντε λεπτα. Ξερω ομως οτι ειναι υπερβολικο και φανερωνει μια εξαρτηση που πρεπει να κρυβω.


Κι αν ομως δε με παρεις τηλεφωνο; Πως θα περασει το απογευμα, πως θα κυλησει το βραδυ ωσπου να κοιμηθω; Τι θα κανω αν παρεις τηλεφωνο τη στιγμη που ειμαι στον κηπο η την ωρα που κανω βολτα στο τετραγωνο;


Μα κι οταν ακομα μου τηλεφωνεις, η ταραχη μου μεγαλωνει. Αν η φωνη σου ειναι στενοχωρημενη, σκεφτομαι οτι εγω προκαλεσα την στενοχωρια σου. Αν ειναι χαρουμενη, σιγουρα οφειλεται σε μια αγνωστη συντροφια, πιο ευχαριστη απο τη δικη μου, που εκανε την καρδια σου να ανοιξει.


Οταν φευγεις, ποτε δε βλεπω καλα ονειρα, κι ο υπνος μου ειναι ρηχος. Κανει περισσοτερο κρυο και, παρ' οτι κλειδωνω την εξωπορτα, ασχημες σκεψεις παρασυρουν το μυαλο μου.

Σε περιμενω και δεν τολμω να ομολογησω ουτε καν στον εαυτο μου ποσο σε χρειαζομαι.


Ιωαννα (στο πρωτοτυπο, Ελλη)


Αποσπασμα απο το βιβλιο της κας Αλεξανδρας Μητσιαλη, της αγαπημενης μου και αξεχαστης καθηγητριας, "Οδος αθωων, θαλαμος 17".

Υ.Γ. Αφιερωμενο σε ολους οσους νιωθουν ετσι με την ευχη ολη αυτη η ενεργεια, ολα αυτα τα συναισθηματα να γινονται χαμογελο και ευτυχια. Μονο ετσι εχουν αξια και νοημα.

2 Comments:

Blogger ^LiO^ said...

Ειλικρινά με άφησε άφωνο αυτό το post... Καταλαβα οτι αυτός που ίσως σε έχει είναι πολύ τυχερός... Κουράγιο, κ μήν σταματάς να ελπίζεις...

Πέμπτη, Μαρτίου 29, 2007 2:29:00 μ.μ.  
Blogger Gerasimos said...

Πόσο θλιμμένα είναι τα γράμματα που δε θα σταλούν ποτέ.. Αλήθεια, πόσο χαρούμενος θα μπορούσε να είναι ένας άνθρωπος που δεν πέτυχε το σκοπό της ύπαρξής του?
Ένα γράμμα ζει για τη στιγμή που θα διαβαστεί από τον παραλήπτη του. Γιατί, άραγε, είμαστε τόσο εγωιστές ώστε να του στερούμε αυτή τη χαρά?

Πέμπτη, Απριλίου 05, 2007 4:45:00 μ.μ.  

Δημοσίευση σχολίου

<< Home