//τοπος
//χρονος
//αγαπη
//ερωτας
//ονειρα
τα συνδεω ολα αυτα στο μυαλο μου, μα τιποτα, τιποτα δεν μπορει να τα κανει ενα
τοσα κοινα ονειρα, ο ιδιος δρομος για την ευτυχια, τη χαρα, την ηδονη
και ερχεται η κατολισθηση //δεν προλαβα να σε φτασω, εκλεισε ο δρομος μου
εμποδια // πρεπει να αλλαξω δρομο -δε θελω
επιλογες, τα εμποδια ματωνουν// μα δεν μπορω να μεινω εδω
τα παραμυθια που ακουγαμε παιδια, ειμαστε ακομα παιδια //θα ρθει ενα μεγαλο πουλι να μας παρει και θα μαστε παλι μαζι, θα περπαταμε μαζι στον ιδιο δρομο
παραμυθια //ενα παραμυθι δε ζησαμε;
η αυταπατη // που ειναι η καλη νεραιδα που θα αλλαξει ολα οσα μας κρατανε μακρια;
η ζωη //μα, ειναι αδικο...αδικο γαμω την τρελα μου... αδικο...
Έλα μαζί μου, κάπου να πάμε χέρι με χέρι.
Σ' ένα άσπρο σύννεφο, σ' ένα παράδεισο,
σε κάποιο αστέρι.
Πάνω από σύννεφα, πάνω από θάλασσες
κι από στεριές.
Στους γαλαξίες και στις απέραντες τις ξαστεριές.
Έλα μαζί μου μια νύχτα μόνο, βήμα με βήμα.
Σαν γλάροι ξένοιαστοι να ταξιδεύουμε
πάνω απ' το κύμα.
Εμείς κι η αγάπη μας για άλλο όνειρο,
γι άλλη φωλιά.
Τον έρωτά μας Θεό να κάνουμε και βασιλιά.
Έλα μαζι μου
posted by Moiraia | 12:41 μ.μ.
8 Comments:
Ο έρωτας είναι από μόνος του ένα ξάφνιασμα...
Κάτι τρελό.
Μα όταν έρχεται η αγάπη...
τότε πάντα...απαιτεί θυσίες...πάντα...
Θυμάσαι?
Μου 'χε πει:"Αν έχεις αγάπη για κάποιον...τον αφήνεις?"
αληθινή αγάπη...
Και η απάντηση ήταν "Όχι".
Αυτό όμως δεν μπορεί να 'χει συνταγή.
Πάντα αγαπάμε...
Και μέχρι να φτάσουμε στο..."λιμάνι" ,αφήνουμε...μας αφήνουν...
Ξεχνιόμαστε.
Χρειάζεται δύναμη.Η δύναμη της λογικής.
Πόσο πολύ, πόσο πολύ,
πόσο πολύ σ' αγάπησα
πόσο πολύ σ' αγάπησα
ποτέ δε θα το μάθεις
Απ' τη ζωή, απ' τη ζωή,
απ' τη ζωή μου πέρασες
κι αλάργεψες κι εχάθης
καθώς τα διαβατάρικα
κι αγύριστα πουλιά
Πόσο πολύ σ' αγάπησα,
ποτέ δε θα το μάθεις
Κι αν δεν προσμένεις να με δεις
κι αν δεν προσμένεις να με δεις
Κι εγώ πως θα ξανάρθεις,
εσύ του πρώτου ονείρου μου
γλυκύτατη πνοή
Αιώνια θα το τραγουδώ,
αιώνια θα το τραγουδώ
κι εσύ δε θα το μάθεις,
πως οι στιγμές που μου 'δωσες
αξίζουν μια ζωή
Πόσο πολύ σ' αγάπησα,
ποτέ δε θα το μάθεις...
Υ.Γ
9 μαίου...ζυγώνει!
Αν πεθάνει μια αγάπη,
δεν πεθαίνει κι η ζωή.
Ό,τι πέρασε περνάει,
μα μπορεί ν’ αναστηθεί...
Το γιατί μη με ρωτήσεις,
το ’χω νιώσει όταν πονώ...
Σαν θα γίνεσαι ένας ξένος,
πιο βαθιά να σ’ αγαπώ.
Έλα, μην κλαις...
ΥΓ Μπα, χλωμο το κοβω για την ενάτη αυτού του Μαΐου... Ισως μια άλλη ενάτη, ίσως έναν άλλο Μάϊο...
"Αν έχεις αγάπη για κάποιον...τον αφήνεις?"
κι αν στο ζήτησε?
τι κανεις???
Είναι δύσκολο να διαβείς όλο αυτό το κενό που αφίνει και να το κάνεις με εσωτερική συγκατάβαση. και με τόσο κόπο να αποβάλεις τις μικρές σκέψεις που τσιρίζουν μέσα στο κεφάλι μου για να της μιραστώ μαζί της, της αγάπης μου. Τώρα είναι όλο αυτό λάθος??
Υπαρχουν τρεις περιπτωσεις.
Να σε αφησει καποιος, να τον αφησεις η να παρεις μια κοινη αποφαση για χωρισμο.
Οταν σε αφηνουν και αγαπας, εισαι ερωτευμενος, αυτοματα, ενστικτωδως θα ελεγα, προσπαθεις με τον τροπο σου να κανεις τον αλλον να γυρισει.
Άλλοι αποφασιζουν να διεκδικησουν με τρυφερο τροπο, άλλοι με πιο δυναμικο, πάντα με σκοπο να δειξουν την αγαπη τους.
Ωστοσο, υπαρχει και μια κατηγορια ανθρωπων που απλα το δεχεται, περνοντας τη σχεση απο τεστ. Για παραδειγμα, μου ειπες να χωρισουμε, ομως αν μ'αγαπας αληθινα, θα γυρισεις, αν οχι, θα εφευγες ουτως η αλλως.
Ο καθενας αντιλαμβανεται τα πραγματα διαφορετικα.
Το σιγουρο ειναι οτι οταν μια σχεση τελειωνει, pandiony μου,
το μυαλο κανει απευθειας συνδεση με τις αναμνησεις, σαν να προσπαθει να τις επεκτεινει στο παρον, να τις συνεχισει.
Κι ολα αυτα που σου τριβελιζουν το μυαλο, ειναι σαν παρεμβολες που δε θα φυγουν, αν δεν καθαρισει το καναλι η αν δεν καταληφθει απο κατι αλλο.
ααα! πολύ μ’άρεσε αυτό με το κανάλι. Δηλαδή πρέπει να το γυρίσω! Μα αρνούμε μηχανικά , ψάχνω το κάτι πιο βαθύ , πέραν του ανάλαφρου των νέων γνωριμιών στο real life. κάτι που θα συμφωνίσει, θα συγχρωνιστεί μαζί μου. Καλή βέβαια και η μοναξιά, ποιεί ποίηση!
ναι, απόφαση απο κοινού ήταν αυτό που έπαθα(χα), αλλα έτσι ίσως είναι οι άνθρωποι, αναλώσημοι για τους άλλους. μόνο που αυτό εμένα δε μου κολλάει για να λέγετε ‘‘αγάπη‘‘ . όταν αγαπάς θές να είσαι στη ζωή του άλλου, έστω και σαν κομπάρσος.
‘‘η αλήθεια να λέγετε‘‘
http://pandiony.blogspot.com/2008/04/blog-post_6157.html
έγραψα τον Απρίλιο για να ξαλαφρώσω, μα ακόμα στο ίδιο σημείο μου φένομαι.
sos
ετσι ξύπνησα σήμερα απο το πρωί με την σκέψη της, σα να τινάχτικα απο τον ύπνο 08.30 νορις νορις
τα πάντα ρεί!!! ποτέ;
δεν εννοουσα να το γυρισεις :P
αλλα οτι οι παρεμβολες θα παψουν, οταν θα βρεις εναν αλλον ανθρωπο που θα σε γεμιζει, θα σου ζωγραφισει ξανα το χαμογελο στα χειλη σου, θα γεμισει ξανα το καναλι σου με καινουρια πραγματα που θα σε κανουν να παψεις να αναπολεις το παρελθον ως την ευτυχια που περασε, αλλα ως την εμπειρια που σε εφερε ξανα στην ευτυχια. και θα ειναι τοσο δυνατα, που καμια παρεμβολη δε θα μπορει να χαλασει αυτο που ζεις και νιωθεις.
γιατι μην ξεχναμε,οτι μετα απο καθε εμπειρια ειμαστε πλουσιοτεροι.
οσο φτωχοι κι αν νιωθουμε μετα απο μια απωλεια......
οσο για το αναλωσιμο της υποθεσης, εχω σκεφτει πολλες φορες αυτο που γραφεις στο ποστ που μου υπεδειξες. ειναι πολυ καλη η σκεψη σου. θα συμφωνησω με τη λογικη, αλλα η καρδια μου δε με αφηνει να το δω τοσο πεζα.
αλλωστε δενμπορεις να ξερεις τι ειναι παντοτινο και αν υπαρχει, αν δε φτασεις ως το τελος.
ισως ομως τελικα το παντοτινο κομματι να ειναι η μνημη, η οποια οσο περισσοτερο γεμιζει, τοσο πιο ολοκληρωμενοι νιωθουμε. ειδικα αν βρουμε και το κομματι που λειπει, για να μοιραστουμε μαζι του τον πλουτο που μας χαριζει η μνημη μας.
και ισως ολες αυτες οι "αγαπες", σε εναν υποθετικο τοπο, χρονο να ευδοκιμουσαν.
τα παντα ρει, το ιδιο κι εμεις.
σε καθε σχεση ειμαστε διαφορετικοι.
κραταμε λοιπον την ελπιδα παντα και πορευομαστε με την αισιοδοξια οτι θα ερθουν καλυτερες μερες :))
Μοιραία είσαι άτομο ρεεεε
έχεις ..έχεις σκέψη και αίσθηση.
ευχαριστώ που μπήκες στην ζωή μου σήμερα έτσι καταλητικά και ρούφιξα λίγη απο την ενέργια σου. Σ’ευχαριστώ!
..εεε, δεν είμαι και τόσο ΕΜΟ :Ρ
χαμογελάω
και για σένα ειδικά απόψε στέλνω πολλά πολλά χαμόγελα
;ο)))))))))))
να εισαι καλα.
ευχομαι ο πονος που νιωθεις να ειναι συντομα περαστικος και το χωρο που καταλαμβανει η μοναξια σου, να γεμισει μια ζεστη αγκαλια.
ολοι μας την αξιζουμε.
Δημοσίευση σχολίου
<< Home