Κάτι τέτοιες νύχτες που βουλιάζω στο κενό....

By dendrology2 on deviantart

"........Μου περνάει η σκέψη πως τρελά σε αγαπώ.... Κάτι τέτοιες νύχτες να ησυχάσω δεν μπορώ.... Θέλω να γυρίσεις... Να σ'αγγίξω προσπαθώ..."
Και με έναν κλεμμένο πρόλογο από τον Αντώνη Βαρδή, αλλα αλλαγμένο, ξεκινάω τα πρακτικά της μοναξιάς μιας νύχτας στην οποία ό,τι κι αν κοιτάξω, ό,τι κι αν αγγίξω, ό,τι κι αν γευτώ, μου ξυπνά χορδές της ψυχής μου που μου παίζουν μελωδίες μελαγχολικά χαρούμενες, ή, καλύτερα, χαρούμενα θλιμμένες....
"Έρημα κορμιά, χαρούμενα θλιμμένα..." Όπως τραγουδά κι η Μελίνα Κανά. Έρημα κορμιά, που αυτή τη νυχτιά είναι παρατημένα σε μια άκρη του δωματίου και τα χτυπά ο κρύος αέρας μιας άνοιξης που παλεύει ακόμα με το χειμώνα....
Έρημα κορμιά, ζαρωμένα κείτονται στο πάτωμα και αφήνουν συνειρμούς να κλέβουν την ψυχή τους και να την περιπλανούν βίαια, μια σε σκοτεινά και μια σε εκτυφλωτικά λαμπερά μονοπάτια, σκέτο βασανιστήριο του οποίου την πρόσκληση αγκαλιάσαν...
¨Ερημα κορμιά, με το βλέμμα του χαμού στα μάτια, τη γεύση του έρωτα στα χείλη, τη μυρωδιά της ματαιότητας και τον ήχο της μοναξιάς να τα νανουρίζει.... Και ομίχλες... Πυκνές ομίχλες, υγρασία και στάχτη, που τη σηκώνει ο αέρας, να τα πνίγουν...
Και αυτά,ανέγγιχτα συνεχίζουν δυναμική περιπλάνηση ανάμεσα σ' έναν χώρο πλασματικό και σ'έναν πραγματικό... Τι είναι αλήθεια και τι ψέμα στη ζωή τους, παραμένει μυστήριο' ποιος ξέρει?, ίσως για πάντα άλυτο. Το σίγουρο είναι πως ήταν και είναι έρημα.
Ό,τι κι αν έρχεται στη γη τους, είναι περαστικό. Κι ακόμα κι αν μένει τελικά, δε ρίχνει σπόρο για να φυτρώσει ένα δέντρο, ένα λουλούδι έστω! Η... ακόμα κι αν ρίξει έναν σπόρο, πάντα χρειάζεται και δέυτερος..Πάντα χρειάζεται κι άλλος... Άλλωστε, τόση έρημη γη, πως θα πλουτίσει? Χάθηκε το κορμί, έγινε έρημο, στέρεψε τις πηγές με τις οποίες το είχε προικίσει η φύση του, έγινε άγωνο.... Ποιος σπόρος να πιάσει σ' αυτή τη γη, κι αν πιάσει, πόσο θ' αντέξει το γέννημα...
Κανένας δεν έμεινε πια, κι αν έμεινε, δεν κοιτάζει πια τη γη... Μόνο τα σύννεφα... Η γη μετατρέπεται όμως σε κιννούμενη άμμο... Χάνεται μες στα σκοτάδια... Η έρημη γη δεν μπορεί να διώξει τα σύννεφα... Ένα χαμόγελο όμως του περιδιαβάτη αρκεί....
"Έλα στ'όνειρό μου και περπάτησε... Κι άμα σταθείς στα ίδια μέρη... Κι αν αγαπήσεις τις ίδιες μουσικές... Θα πει ότι τυχαία δε βρεθήκαμε... Θα πει ότι δε φύσηξε τυχαία... Ο άνεμος που σμίγει των ανθρώπων τις ζωες... "